RUCH ŚWIATŁO – ŻYCIE, popularnie zwany też „ruchem oazowym” lub wprost „oazą”, jest jednym z ruchów odnowy Kościoła według nauczania Soboru Watykańskiego II. Gromadzi ludzi różnego wieku i powołania: dzieci, młodzież i dorosłych, jak również kapłanów, zakonników, zakonnice, członków instytutów świeckich oraz rodziny w Domowym Kościele. Poprzez odpowiednią dla każdej z tych grup formację Ruch Światło – Życie wychowuje dojrzałych chrześcijan i służy odnowie Kościoła przez przekształcanie parafii we wspólnoty wspólnot.
Znakiem rozpoznawczym członków Ruchu Światło – Życie jest tzw. foska – starochrześcijański symbol ułożony przy pomocy dwóch tworzących krzyż greckich słów: fos (światło) i dzoe (życie) splecionych literą omega.
Celem Ruchu Światło – Życie jest uformowanie NOWEGO CZŁOWIEKA, którego „życie” jest nieustannie napełniane Bożym „światłem” i Jemu podporządkowane. Osiągnięciu postawy Nowego Człowieka służy program dziesięciu „DROGOWSKAZÓW NOWEGO CZŁOWIEKA” (Jezus Chrystus, Niepokalana, Duch Święty, Kościół, Słowo Boże, Modlitwa, Liturgia, Świadectwo, Nowa Kultura, Agape). W nim także wyraża się duchowość Ruchu. Małżonkowie żyjąc treścią „DROGOWSKAZÓW” realizują je w „ZOBOWIĄZANIACH DOMOWEGO KOŚCIOŁA”.
Cel jest osiągany poprzez realizację programu formacyjnego. Każdy uczestnik Ruchu po ewangelizacji, prowadzącej do przyjęcia Jezusa Chrystusa jako swego Pana i Zbawiciela, uczestniczy w formacji w grupie uczniów Jezusa (deuterokatechumenat) a następnie we wspólnocie diakonijnej, podejmując konkretną służbę (diakonię) w Kościele i świecie. Ewangelizacja – katechumenat – diakonia, to trzy etapy drogi formacyjnej Ruchu
Podstawowe metody realizacji programu formacyjnego to:
1. metoda „światło-życie”, przenikająca wszystkie elementy programu formacyjnego,
2. oaza rekolekcyjna (15-dniowe rekolekcje, przeżywane najczęściej podczas wakacji) oraz
3. mała grupa formacyjna, pozostająca pod opieką swego animatora i spotykająca się przez cały rok raz w tygodniu na modlitwie i biblijnej refleksji.
Specyfiką metody Ruchu Światło – Życie jest realizacja zasady „życie z życia” i zasady organicznego wzrostu.
Struktura ruchu jest zgodna ze strukturą Kościoła. Małe grupy do których należą uczestnicy Ruchu, zasadniczo tworzą jego wspólnotę w parafii. Wspólnoty Ruchu utrzymują ze sobą łączność spotykając się na Dniach Wspólnoty. Odpowiedzialność za całość Ruchu sprawuje Moderator Generalny Ruchu Światło – Życie. Na szczeblu kraju, diecezji i parafii odpowiedzialność pełnią moderatorzy krajowi, diecezjalni i parafialni. Odpowiednio taką posługę sprawują moderatorzy zakonni. Każdy moderator pełni swą posługę wraz z zespołem diakonii. Diakonię moderacji mogą prowadzić zarówno osoby świeckie, jak i duchowne. Kapłani w Ruchu spełniają rolę moderatorów, a nie należący do niego – opiekunów. Spoczywa na nich odpowiedzialność za duchową formacją uczestników Ruchu i eklezjalność wspólnot.
Początki historii Ruchu sięgają pierwszej oazy, która odbyła się w r. 1954. Ruch Światło – Życie rozwinął się z oaz – rekolekcji zamkniętych prowadzonych metodą przeżyciową.. Przed rokiem 1976 Ruch był znany pod nazwą „Ruch oazowy”, „Ruch Żywego Kościoła”. Twórcą oazy, założycielem Ruchu i pierwszym moderatorem krajowym był Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki (24 III 1921 – 27 II 1987). Ruch Światło – Życie powstał i rozwija się w Polsce a w ostatnich kilkunastu latach rozszerza się również poza jej granicami: na Słowacji, w Czechach, w Niemczech, na Białorusi, Łotwie.
